Positiviteit en een Vrolijke Berlijner

Positiviteit.

Altijd een fijn onderwerp rond deze tijd van het jaar.

De eerste chef bij wie je als beginnende kok terecht komt bepaalt voor een groot stuk hoe je later zelf je keuken runt.

Is je eerste ervaring er een met een kalme en beraden chef die zijn personeel met respect behandelt en aanmoedigt dan is de kans zeer klein dat je later als een heuse bullebak je eigen team heelder dagen bij elkaar staat te brullen.

Is je eerste ervaring er echter een met een ongebreidelde tierende keukentiran dan kan het goed zijn dat je later op dagdagelijkse basis verbaal geen splinter heel laat van jouw sous-chefs.

Sinds de dag dat ik besloot om kok te worden ben ik nog altijd dankbaar dat ik enkel bij chefs uit de eerste categorie getraind heb.

Hun uitgesproken positiviteit in de keuken vond en vind ik nog steeds een betere basis voor de creatieve broedplaats die een keuken hoort te zijn.

Diezelfde positiviteit apprecieer ik ten zeerste in het verkeer en in mijn auto tijdens het rijden.

Vroeger had ik mijn auto de zeer verveelde TomTom mevrouw die ik moeiteloos kon laten tilt slaan wanneer ik haar aanwijzingen niet opvolgde.

Het zal ongetwijfeld enkel aan mezelf liggen maar ‘Recalculating’ is echt wel het woord dat ik haar het vaakst heb horen zeggen.

Meerdere aanwijzingen niet volgen resulteerde zelfs in dat ze full scratching mode ging.

Re-re-re-re-re-re-re-recalculating.

Vaak tien keer na elkaar.

Kortom ik kreeg dat mens met momenten kompleet zot en zij mij.

En ik had haar niet graag.

Enter, nee niet Sandman, maar Yoda.

Ja, ja de enige echte Star Wars Yoda.

Sinds hij mijn TomTom stem is geworden is al mijn eerdere TomTom ergernis verdwenen.

Een aanwijzing negeren? Hij houdt onmiddellijk rekening met mijn gemaakte keuze.

Twee keer iets negeren en Obi-Wan zegt ‘I feel a great disturbance in the force’

Drie keer iets negeren en Yoda zegt ‘Rebellious you are’.

Maar nooit zegt hij op een zagende toon dat hij iets moet hercalculeren.

Net voor de uitrit van een autoweg geeft hij zelfs telkens een compliment.

‘Well driven you have!’

En met momenten, als de zoveelste ellenlange file in dit land, net het laatste restje energie uit je lijf heeft gezogen, is het fijn zoiets te horen.

Ook al komt het van een voorgeprogrammeerde stem.

Ik heb ook veel liever de snelheidsmeters die met een smiley duidelijk maken of je al dan niet te vlug rijdt.

Een smiley zien is toch veel aangenamer dan een snelheidsmeter die in het rood jouw overdreven snelheid staat te knipperen.

Dit heet verkeerspsychologie.

Een ietwat roemloze tak binnen de psychologie en dat is jammer.

Zo is het Ampelmannetje, mijn absolute favoriete Berlijner,  het geesteskind van Karl Peglau, een Oost-Duitse verkeerspsycholoog.

Mr. Peglau had in 1960 al begrepen dat een positieve benadering veel efficiënter is dan een met het vingertje in de lucht belerende attitude.

Het Ampelmannetje ziet er gewoon zo goedgezind en vol energie uit.

Kinderen reageerden destijds zo positief op het Ampelmännchen zodat er tegen de jaren ’80 Ampelmännchen boeken, gezelschapsspelen en hoorspelen voor de radio bestonden.

Hij had zelfs zijn eigen klein televisieprogramma.

Ik weet dat sinds de eenmaking van Duitsland het Ampelmannetje een zware emotionele erfenis met zich meesleurt maar daar wil ik het hier helemaal niet over hebben.

Testen hebben uitgewezen dat zowel het rode als het groene Ampelmannetje door voetgangers beter opgevolgd worden dan het doorsnee Westerse model.

In Berlijn vind je vaak op één kruispunt zowel het Ampelmannetje als het Westerse model.

En het is altijd fijner om samen met het Ampelmannetje die Strasse zu überqueren.

Ik word in ieder geval vrolijk telkens ik in Berlijn de straat oversteek.

Misschien moeten we in ons land aan elk kruispunt Ampelmannetjes introduceren als tegengif voor de dagdagelijkse verzuring die tegenwoordig in ons land zo welig tiert?