En toen was er Kanji

Wat denkt een mens allemaal mee te brengen van een reis naar de Japanse Okinawa eilanden?

Zeker een paar flessen awamori, de gefermenteerde en dan gedistilleerde rijstdrank die enkel in Okinawa geproduceerd wordt.

Misschien een paar mondgeblazen kleurrijke awamori glazen….

Een paar mooie lokaal geweven stoffen….

Vast en zeker een paar dozen Purple Sweet Potato of Beni-Imo Kit Kat die enkel in Okinawa te krijgen zijn….

Okinawa ligt niet echt bij de deur.

Onze eerste paar dagen op de agenda gingen we naar Irabu eiland.

Een vlucht vanuit Brussel van een dik uur, gevolgd door een vlucht van meer dan twaalf uur, gevolgd door nog een vlucht van twee en een half uur, dan nog een van vijftig minuten en als kers op de taart nog een ferryrit op een woelige zee van een half uur.

En wat kwamen wij op onze eerste ochtend verkennen tegen behalve een ton regen?

Een achtergelaten pup van ongeveer anderhalve maand oud.

In een park.

Onderkoeld en ondervoed.

Ik bespaar je alle details maar nadat onze hoteleigenaar via zijn facebook pagina de hoogbejaarde eigenaars van de pup had gevonden bleek dat ze hem liever niet terugnamen.

De pup zijn moeder was een paar weken eerder vergiftigd en ze hadden al zijn broertjes en zusjes al weg gegeven.

Maar niemand op het eiland wou de laatste pup adopteren.

Dat was het moment waarop we daar voor onszelf wisten:

We wandelen nu weg en morgen of overmorgen is hij dood.

We adopteren hem.

En we noemen hem Kanji.

Maar een pup adopteren in Japan en dan meebrengen naar de E.U. doe je echt niet zomaar.

En met de Kerst en Nieuw zijn heel veel officiële kantoren in België gesloten.

Omdat hij nog zo jong is hebben we uiteindelijk een uitzonderlijke toelating gekregen om hem mee te brengen naar België.

Waarvoor onze zeer oprechte dank.

Hij moest eerst nog wel zijn 21 dagen wachttijd uitzitten na zijn hondsdolheidvaccin.

Ik heb dan maar een andere vlucht geboekt anderhalve week later en pas de dag voor ons gepland vertrek kreeg hij van de mega behulpzame mensen van de Naha Quarantaine Office in Naha zijn reispapieren met daarop heel veel stempels.

We zijn al heel lang echte Japan fans.

Maar het moet gezegd dat de spontane hulp en vriendschap die we op onze Kanji-weg in Okinawa gekregen hebben, ons meermaals tot tranen toe ontroerd heeft.

Plus Kanji denkt dat zijn naam ‘Kawai’ is, wat Japans is voor ‘schattig’ is in plaats van ‘Kanji’.

Is Kuifje voor de leeftijden van zeven tot zevenenzeventig dan is Kanji voor de leeftijd van achttien maanden tot over de honderd. En in Okinawa lopen er wel een pak honderdjarigen nog op straat.

Iedereen stopte toen ze hem zagen, glimlachten en zeiden ‘Kawai’.

Kanji is nu bij ons thuis aan zijn drie maanden thuisquarantaine begonnen.

En wij aan een heel ander hoofdstuk in ons leven met een dappere Japanese Island Boy erbij.

Hij heeft een enorme appetijt en is al zoveel gegroeid sinds de dag dat we hem vonden.

En voor de awamori in groot detail te gaan proeven moeten we gewoon nog eens terug gaan naar Okinawa.

Maar de Kit Kat die heb ik wel mee.