Met het vliegtuig uit het buitenland terugkeren resulteert bij ons altijd in culinaire dilemma’s.
Met de auto onderweg zijn we het zo gewoon om thuis te komen met een autokoffer vol lekkers wat we tijdens onze trip geproefd hebben.
Met het vliegtuig worden we verplicht onze oogst in hooguit een paar valiezen kwijt te kunnen.
Of erger nog: één valies.
De afgelopen dagen in het Zwitserse Fribourg hebben we dus geen volledige Vacherin Fribourgeois Alpage gekocht.
Acht kilo gewicht gespaard.
Noch een ¼ van een prachtige Gruyère Premier Cru.
Tien kilo gewicht gespaard.
We hebben in Fribourg wel zoveel gegeten en geproefd dat we wellicht zelf met een paar kilo’s extra gewicht terug gekomen zijn.
Je hebt in Fribourg twee populaire kaasfondues.
De ene is fondue moitié-moitié en wordt gemaakt met gelijke delen Vacherin Fribourgeois en Gruyère.
De andere is de fondue Fribourgeoise en wordt enkel gemaakt met Vacherin Fribourgeois.
De traditionele wijn en kirsch wordt in deze fondue vervangen door water.
Hij wordt warm en niet heet geserveerd en met aardappelen in plaats van brood gegeten.
En hij is van alle kaasfondues de lichtst verteerbare.
Beide kan je proeven bij Le Gothard.
Le Gothard is een oud volksrestaurant en was één van de lievelingsadressen van Jean Tinguely.
Vroeger hingen er aan elke muur werken van Tinguely en van zijn tweede madam, Niki De Saint Phalle, maar dit is jammer genoeg niet meer het geval.
Op de zaterdagochtendmarkt aan het stadhuis staan er veel jonge lokale bio boeren en producenten.
Zoals de mensen van Biohof Tannacker die vooral wilde planten en bloemen verwerken.
Ik gebruik zelf echt graag dennennaalden in gerechten zoals deze gravlax.
Bij Biohof Tannacker plukken ze jonge scheuten van dennenbomen en verwerken ze in een lekkere lichte siroop.
Ze maken er tevens een soort hele dikke donkere melasse-achtige stroop van die niet te zoet smaakt en een delicaat dennenaroma blijft behouden.
Deze twee producten zijn wel de valies in gegaan.
Samen met nog een andere specialiteit van de streek: Moutarde de Bénichon.
Dit zoet mosterdsmeersel wordt gemaakt met onder meer mosterdmeel, witte wijn, kandijsuiker, bloem, steranijs, kaneel en een lokale perenstroop.
Deze donkere stroop noemt men in Zwitserland vin cuit alhoewel er geen milliliter wijn aan te pas komt.
Niet te verwarren dus met de Franse vin cuit die wel degelijk een alcohol is.
Deze Bénichon mosterd wordt traditioneel samen gegeten met een cuchaule, een al dan niet gevlochten saffraan briochebrood.
Bénichon is eigenlijk een traditioneel dankfeest voor de oogst op het eind van de zomer maar dit mosterd en saffraanbrioche combo wordt het hele jaar door gegeten.
Volgens de inwoners laat hun moutarde de Bénichon niemand onberoerd.
Ofwel vind je het zo hard niet lekker ofwel val je er op slag voor.
Wij zijn keihard gevallen.
Subscribe
